W polskiej kulturze ludowej drewno miało i ma duże znaczenie. Stosowane było powszechnie w budownictwie oraz przy wyrobie sprzętów, narzędzi itp. Wiele użytkowych przedmiotów drewnianych było zdobionych za pomocą rytu i profilowania. Bogate zdobnictwo zachowało się jeszcze do dziś w tradycyjnych formach budownictwa (belki, „siestrzenie" czyli „tramy", drzwi, okiennice, szczyty itp.). Dużą grupę drewnianych przedmiotów zdobionych rytem, a także malaturą, tworzą meble zachowane głównie na terenie południowej Polski (zydle, skrzynie, ławy, półki, łyżniki itp.). Ponadto rzeźbiono narzędzia pracy: narzędzia stolarskie, przyrządy służące w tkactwie, jak przęślice i niektóre części warsztatu tkackiego. Na terenie południowej Polski rzeźbiono sprzęt pasterski: czerpaki na mleko, formy na sery i masło, laski itp. Obok form użytkowych z drewna wykonywano także zabawki. Największy rozkwit produkcji ich przypada na przełom XIX i XX w. Tradycje te są kontynuowane do dziś w takich ośrodkach jak Brzoza Stadnicka w woj. rzeszowskim, na Kielecczyźnie oraz na terenach południowej Polski (wsie w woj. bielskim i nowosądeckim). Zanika natomiast ludowe meblarstwo - produkcja malowanych i ryzowanych skrzyń wiannych, ław, krzeseł, kredensów, półek itp.

Galeria: